Elbeyli Kartalca Köyü : Atalarımın İzinde

Elbeyli Kartalca Köyü, Sivas’a bağlı küçük bir köy. Dedelerimin köyü. Ancak yıllarca hayatımda köy ve memleket kavramı olmadan büyüdüm ben. Kadıköy’den başka bir köy tanımadım . Ömerli en yakın köy iken bile görmüş değildim. Köysüzdüm köyüm varken bile.

Köysüz Bir Hayat

Kendimi Sivas’lı bildim bilmesine de köyümü hayal meyal hatırlıyordum. Annem babam 1990’da hacca giderken helallik istemek için gitmiştik. Gecenin bir vakti tren beklemiştik hatırlarımda o var sadece.

Yazların köyde geçirmeyi arkadaşlarım olurdu. Bizim bir adetimiz yoktu. Pazarımız vardı çalışırdık biz. Açıkçası köyde kimsemiz de yoktu. Yıllar önce babam ve kardeşleri komple İstanbul’a göç etmiş. Sebebini yıllar sonra öğrenecektim. Köylerin karanlık yüzü saklanıyor hep.

Babam Sivas’ta ev alınca yazları gider oldu. Ama bende Sivas’a karşı bir his uyanmadı yine. Ta ki annem Sivas’a gelmem için ısrar edene kadar. Vardır bir hayır deyip düştüm yola. 30 küsur yıl sonra ilk defa memlekete gitmenin ne demek olduğunu öğrendim. 

Elbeyli Kartalca Köyü

Sivas’a gider gitmez ilk işim atalarımın köyünü ziyaret etmek oldu. Kartalca Köyü kayalık bir tepeliğe sırtını dayamış. Bu kayalıklar kartalların yaşamasına müsait olduğu için Kartalca ismini almış. Bir rivayet göre ise Kayabaşı adı verilen bu tepede Kartal Baba isimli bir evliyanın mezarı bulunmakta.

Köyümüzün içinden geçen dere zamanında baya güçlü akarken uzak bir köyde yapılan barajdan dolayı kurumuş. Şimdi sadece cılız bir su akıyor . Eski dere yatağının etrafı kavaklar ve bahçelerle dolu. Onun haricinde haricinde bir yeşillik bulamazsınız. Gözünüzün alabildiğine sarı tonlar hakim.

Babaannemin 60 yıl önce dere kenarına diktiği meyve bahçesinde ailecek piknik yapmak tatmadığım bir duygu. Kendisini hiç görmediğim ninemin armutlarından yedim. Ağaçlara gölgesinde köy rüzgarının esintisinde babamın köy hatıralarını dinledim. Köyün sokakların yürümek hüzünlendirdi beni. Dedemin evi yıkılmış Roma harabelerine dönmüştü. Eşimin dedesinin evi ise damı çökse bile ayaktaydı. İki katlı tek odalı avlulu yazlaklı bir köy evi. Ne kadar insani bir yapı. .

Köyün en yüksek noktası olan Ziraat Tepesi’nde ki manzara ise daha bir şaşırttı beni. Köye hakim bir noktada tüm rüzgarlara açık bir tepede tek başına bir mezar vardı. 50’li yıllarda Dikkulak lakaplı bir köylümüze ait bir mezarmış. Bu tepeye  gömülmeyi vasiyet etmiş. Sanki köyü gözlüyor gibiydi.

Köyümde en çok dikkatimi çeken ise dedemin dedelerinin de olduğu mezarlık oldu. Mezartaşları tek parça yontma kayadan oluşmaktaydı. Üzerinde de hiç bir yazı yok. Başka hiç bir yerde bu tarz bir mezarlık  görmemiştim.

Kayseri’ye giden demiryolu köyümüzün içinden geçiyor. Bu yüzden bir çok tünel ve demiryolu köprüsü var. Kısa bir tünel olduğunda içinde geçme cesareti gösterebildim.  Raylar üzerinde yürürken yıllar öncesinde bir gece vakti Sivas’a trenle gittiğimiz günü hatırladım. Köy için büyük bir nimetmiş zamanında. Şimdi otoban olduğundan pek bir ehemmiyeti yok. Yine de köyde ki bir çok aile demiryollarında çalışıyor.

Elbeyli Köyleri Tarihi :

Atalarımız Oğuzların, Bozok kolunun, Alkırevli boyunun, Elbeyli Türkmen Aşiretine mensuplarmış. 12.yy’da önce Halep’e yerleşip daha sonra Sivas’a göç etmişler. Halen Halep ve Antep bölgesinde Elbeyli Aşiretine mensup akrabalarımız mevcut. Sivas’ta Elbeyli Köyleri olarak adlandırılan 42 köy var.  Cumhuriyet’e kadar ayrı bir kaza iken daha sonra Sivas Merkez’e bağlanmış.